Dziewczynka w kapelusiku

Tadeusz Makowski w latach 1918–1922 odbył podróż do Owernii, która przyniosła silne zainteresowanie twórczością ludową. Od tego czasu wśród głównych tematów wybieranych przez Makowskiego pojawiły się dzieci. One też stanowiły dla artysty inspirację do sformułowania swojej postawy twórczej. Chciał malować uproszczone formy jak dziecko, które jeszcze nie było karane za zły rysunek. Poszukiwał naiwności i wiążącej się z nią szczerości. Makowski łączył zatem kubizm, sztukę ludową i dziecięcą, a przy tym odnosił się do dawnego malarstwa holenderskiego. Ostatni okres działalności malarza to lata 1928–1932. Malował wówczas najczęściej sceny karnawałowe i teatralne. Stworzył m.in. serię prac należących do galerii reprezentantów różnych zawodów. Z początku tego okresu pochodzi obraz, który jest jednym z wielu przedstawień dziewczynek w kapeluszach. Jak wiele prac z tego okresu utrzymany jest w ciepłej tonacji. Uproszczony wizerunek pokazuje umiejętność odrealniania przedstawianych postaci, które stają się bohaterami uniwersalnych opowieści, teatralnych scen. Artysta powtarzał elementy swych obrazów. W tym samym roku powstał też inny portret dziewczynki w nakryciu głowy: Akt dziewczynki w niebieskiej czapce (1928), z kolei Dziewczynka z rumianym policzkiem (1925) przedstawia postać ubraną w niemal taką samą bluzkę, choć płótno namalowane jest w nieco innej konwencji.

Beata Małgorzata Wolska