Fragment miecza z brązu

Interesujący miecz, niestety zachowany tylko we fragmencie długości 22,7 cm, cechuje smukła głownia, stanowiąca główną część miecza z ostrzami na obu bocznych krawędziach. Na powierzchni głowni przetrwała miejscami pierwotna lśniąca powłoka, dzięki czemu widoczne są po obu stronach struziny podkreślone delikatnym zdobieniem w postaci drobnych nacięć i łuczków. Nie mniej dekoracyjna jest rękojeść miecza. Pomimo wyraźnych ubytków nadal można podziwiać jej wyrafinowany kształt, gładką i połyskującą powierzchnię pokrytą ornamentem, na który składają się pasma linii rytych i niewielkich nacięć. Rękojeść najpewniej wieńczyły dwie niewielkie woluty – założenie to pozwala włączyć prezentowany okaz do grupy mieczy antenowych datowanych na V okres epoki brązu (około 900–750 BC).

Z terenu Europy znanych jest około 180 egzemplarzy tego typu broni. Obszary jej koncentracji znajdują się w środkowej Italii, w strefie południowych Niemiec, Szwajcarii, północnych Niemiec oraz Pomorza, z którego znanych jest 25 mieczy antenowych. Były one w znakomitej większości wytwarzane w miejscowych warsztatach. Jak dotychczas odnotowano tylko trzy miecze będące tak zwanymi importami z rejonu południowo-zachodnich Alp. 

Prezentowany zabytek podarowany został w 1935 roku przez Gizelę Behm z Klinisk Wielkich do zbiorów Pommersches Landesmuseum in Stettin (Pomorskie Muzeum Krajowe w Szczecinie). O kontekście odkrycia wiadomo jedynie, że miecz znalazł około 1933 roku rolnik, na polu między Kliniskami Wielkimi (dawniej Groß Christinenberg) a Łękinią (dawniej Friedrichsdorf) – nieistniejącą już miejscowością, będącą obecnie uroczyskiem około 3 km na zachód od Klinisk.

Dorota Kozłowska