Kanapa

Kanapa o prostokątnym siedzisku, na czterech niskich nogach, z których przednie są tralkowo toczone, zaś tylne o przekroju prostokątnym, lekko zbieżne, nieco odgięte ku tyłowi, płynnie przechodzą ramiaki boczne oparcia, esowato odchylonego do tyłu. Oparcie wysokie, u góry zamknięte linią falistą, szersze u góry, w dolnej partii przewężone. Szeroki i płaski falisty ramiak górny w części środkowej od góry ozdobiony został ażurowym rzeźbionym zwieńczeniem o motywach roślinnych, w formie pary wolut. Ramiaki boczne oparcia zwężające się ku dołowi, tuż nad siedziskiem nieco poszerzone i przełamane, poniżej przełamania przechodzące w tylne nogi. Poręcze lekko opadające, z długimi nerkowatymi podłokietnikami, po bokach gładkie, na górnej powierzchni powyżej podłokietników płaskorzeźbione w motywy roślinne, osadzone w masywnych rzeźbionych wspornikach o motywach rocaille. Okrzynienie proste. Ramiaki oparcia, boczne płaszczyzny poręczy, oskrzynienie oraz tylne nogi pokryte fornirem palisandrowym, przednie nogi oraz elementy rzeźbione lakierowane, w kolorze ciemnobrązowym. Oparcie, siedzisko i podłokietniki tapicerowane, obite złotym adamaszkiem w parzyste kremowe pasy pokryte deseniem z wieńców laurowych.

Kanapa stanowi przykład dziewiętnastowiecznej interpretacji motywów barokowych i rokokowych, a jej forma wywodzi się z osiemnastowiecznych mebli w stylu ludwika XV.

Kanapa jest elementem kompletu mebli salonowych, złożonego z sześciu krzeseł (Wil.3945-3950), dwóch foteli (Wil.3943-3944) oraz kanapy (Wil.3942).

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1963 roku, przekazany do zbiorów wilanowskich.