Kuferek podróżny od butli Konstantego Sobieskiego (?)

Prostopadłościenny drewniany kuferek z wiekiem otwieranym do góry, połączonym ze skrzynią dwoma mosiężnymi zawiasami wmontowanymi w również mosiężne taśmy biegnące dookoła w poprzek dłuższych boków, dno i wieko. Na wieku i na krótszych bokach kufra zostały umieszczone mosiężne antaby przymocowane uchwytami z kwadratowymi szyldami, dekorowanymi motywami stylizowanych liści. W przedniej ściance znajduje się zamek wpuszczany mosiężnym skoblem i prostokątnym szyldem dekorowanym podobnie jak pozostałe elementy mosiężne. Krawędzie kufra zostały wzmocnione mosiężnym kątownikiem o brzegach wyciętych ozdobnie w falisty zarys. Wszystkie elementy mosiężne przybite są mosiężnymi gwoździami. Wewnątrz kuferek wyłożony jest czerwonym suknem i podzielony na sześć przegródek w dwóch rzędach po trzy. Służył jako futerał do przechowywania sześciu płaskich butli o okrągłych korkach, których odciski zachowały się na miękkiej poduszce pokrytej czerwonym suknem, zamontowanej w dnie wieka.

W kolekcji wilanowskiej znajduje się komplet sześciu takich flasz, o numerach inwentarzowych Wil.100-Wil.105. Uznaje się, że komplet ten został wykonany dla Konstantego Sobieskiego (1680-1726), najmłodszego syna króla Jana III, najprawdopodobniej została wyprodukowana w Hucie Kryształowej w Lubaczowie. Wskazuje na to rytowany na przednich ściankach butli monogram, odczytywany jako „Constantinus Princeps Regis”, a także umieszczenie go w otoku z orderem św. Ducha, który został Konstantemu przyznany, a który był dla niego ważny, o czym świadczy fakt, że został on pochowany właśnie z tym odznaczeniem.

Flasze wraz z kufrem po raz pierwszy odnotowane są w inwentarzu pałacowym z około połowy XIX wieku – najprawdopodobniej znalazły się w kolekcji dzięki Augustowi Potockiemu.