Wzgórza osowskie | Wussower Hoehen

W trakcie zimowych wypraw krajoznawczych 1926 roku Max Kühn wędrował po Puszczy Wkrzańskiej (Ueckermünder Heide). Tam w styczniu i lutym odwiedził wzniesienia Lasu Osowskiego (Wussower Wald) należące od początku ery nowoczesnej do ulubionych celów wycieczek mieszczan, organizowanych tuż za północno-zachodnimi rogatkami Szczecina. Od początku XX wieku trasa wiodła przez willowe dzielnice Łękno (Westend) i Pogodno (Neu-Westend), Park Kasprowicza (wówczas Quistorpa) z drzewami owocowymi i malowniczymi miniaturowymi założeniami skalno-wodnymi. Na terenie majątku Eckerberg (dziś: osiedle Arkońskie) sztuczny krajobraz przechodził łagodnie w połacie naturalnego lasu, w którym funkcjonowały domy kuracyjne oraz popularny zajazd z kawiarnią, winiarnią i piwiarnią. Sanatoria i restauracje urządzano także nad otoczonym wysokimi sosnami jeziorem Głębokim (Glambecksee) i w Dolinie Siedmiu Młynów (Siebenbachmühlen), zaś nad dzisiejszym jeziorem Goplany (Sandsee) usługi gastronomiczne oferowała leśniczówka osowska (Forsthaus Wussow). Wzniesienia, sięgające 137 metrów nad poziom morza, pozwalały dostrzec teren Leśna Górnego (Hohenleese) nad Zalewem Szczecińskim. Punkty widokowe łączyły ścieżki piesze i rowerowe umożliwiające spacer lub dojazd aż do Mścięcina (Messenthin), skąd powrót do miasta zapewniały statki parowe lub kolej. Kühn, malując pofałdowane poprzecinane pasmami drzew formacje polodowcowe, wykorzystał właśnie daleką perspektywę. Konstruując obraz z wyraźnie rozgraniczonych planów, od barw ciepłych w dolnej partii po coraz bardziej błękitniejące tuż przy horyzoncie, nawiązał do początków narodowej szkoły pejzażu. Płasko, oszczędnie kładziona farba i charakterystyczna kolorystyka dała efekt zbliżony do pierwszych akwarel górskich tworzonych przez Albrechta Dürera – patrona wielu artystów nurtu Nowej Rzeczowości (Neue Sachlichkeit).

Szymon Piotr Kubiak