List do Tadeusza Perla

List od ojca do syna, z 1942. Nie znamy dokładnej daty (co skądinąd dziwi, Leon Perl datował skrupulatnie nawet listy niepisane przez siebie), ale jest to zapewne list z okresu tuż przed wielką akcją deportacyjną – w liście, w odróżnieniu od wcześniejszych, akcent położony jest na jedzenie w sposób sygnalizujący trudności aprowizacyjne. Rodzina jeszcze wówczas mieszkała razem w getcie warszawskim, przed rozłączeniem (zwłaszcza Jadwigi Perl, która najpewniej wyszła z getta). Wyjątkowo jako adres zwrotny zapisany jest nie adres Marii Karczmarek z Powiśla, ale adres podwarszawski (Rembertów) – Jana Zegarta (odczytanie niepewne). Dane nie są zapisane ręką Perla; nazwisko Zegarta i rembertowski adres pojawiały się we wcześniejszej korespondencji (wyjątkowo, zamiast danych Karczmarek) – rok wcześniej (zob. MPOLIN-A50.1.93 i MPOLIN-A50.1.94). Treść (pisownia częściowo zmodernizowana):
Mój Drogi! Od czasu gdy napisaliśmy do Ciebie ostatnią kartę, otrzymaliśmy dwa razy widomy znak, że sobie dajesz radę. Nadeszły mianowicie dwie paczki – jedna z soją, a druga z makaronem. Ten ostatni ma być znakomity, ja go jeszcze nie jadłem, ale Jadzia, która go już raz konsumowała na śniadanie, wyraża się o nim z zachwytem. Zapewne nie będzie Cię dziwić taki stosunek do rzeczy jadalnych. Absorbują one nie tylko gospodynie, ale stanowią temat powszechnych rozmów. Zagadnienie dostarczenia organizmowi niezbędne[go] minimum kalorii stanowi zagadnienie czołowe w naszych warunkach. Szczęśliwie nie jesteśmy dotychczas w najgorszym pod tym względem położeniu. Pijemy jeszcze herbatę z prawdziwym cukrem i na brak tłuszczów również nie narzekamy. Czyli, że dzieje się nam jeszcze nie najgorzej. Jadzie nieźle zarabia, wnosi swe zarobki do gospodarstwa, a matka stara się ją odżywiać możliwie najlepiej. Zdrowi jesteśmy wszyscy i mam nadzieję, że dotrwamy szczęśliwie do końca. Ucałowania L Serdeczne uściski i ucałowania M.
transkr. Ewa Małkowska-Bieniek, oprac. Przemysław Kaniecki