Wazonik

Porcelanowy wazonik o owoidalnym brzuścu płynnie przechodzącym w stosunkowo szeroką szyję z delikatnie rozchylonym wylewem. Powierzchnia wazonu została pokryta półprzejrzystym, seledynowym szkliwem. Kolorystyka ta nawiązuje do jadeitu, który był bardzo cennym i niezwykle pożądanym materiałem w kulturze Dalekiego Wschodu.

Wyroby nazywane „seladonami” to przedmioty o charakterystycznej jasnozielonej barwie, które biorą swój początek w Chinach. W trakcie panowania dynastii Tang (618-907) były eksportowane do Indii, Egiptu i Persji. Zyskały uznanie w regionie dalekowschodnim, również w Korei, szczególnie podczas zintensyfikowanych kontaktów podczas panowania chińskiej dynastii Song (960-1279). Początkowo wyroby koreańskie były nieco surowe, lecz w XII wieku przewyższyły ceramikę chińską osiągając wyrafinowane formy dekoracji.

Zielone wyroby uzyskiwano pokrywając przedmiot przed nałożeniem szkliwa tzw. płynną gliną z dodatkiem tlenku żelaza. Podczas wypału następowała reakcja chemiczna, dzięki której uzyskiwano zamierzoną barwę. W zależności od proporcji tlenku żelaza przedmiot wybarwiał się na kolor niebieski, oliwkowy i czarny.

Wilanowski wazon zdobią ukwiecone gałązki śliwy, łodygi bambusa oraz para jaskółek. Wszystkie te motywy symbolizują kres zimy i nadchodzącą wiosnę.

W kolekcji muzeum znajdują się trzy analogiczne w dekoracji wazony. W XIX wieku wazonom dodano brązowe okucia, modne w tamtym okresie, usunięte przypuszczalnie w czasach powojennych. Zdobiły ówcześnie Gabinet Holenderski znajdujący się między Sypialnią Króla i Królowej.