Elektryczna latarnia okrętowa

Latarnie okrętowe wyposażone w soczewkę Fresnela stosowane były na jednostkach pływających jako oświetlenie sygnalizacyjne. Ich zadaniem było informowanie innych jednostek znajdujących się w pobliżu, czy to na otwartym akwenie, czy na torze wodnym, o lokalizacji statku, na którym została zawieszona. Zarówno umiejscowienie oświetlenia nawigacyjnego, jak i jego barwy regulowane są przez międzynarodowe ustalenia i wymogi opracowane pod koniec XIX w. Zasada trzech barw świateł: zielonego, czerwonego i białego, którą wybrano została zapożyczona z regulacji stosowanych w Wielkiej Brytanii. Zielone światło znajduje się na sterburcie, czerwone powinno być umieszczone na lewej burcie, białe oświetla rufę i maszt, a w przypadku większych jednostek, na maszcie powinny znajdować się dwa światła.

Soczewka Fresnela składa się z koncentrycznych pierścieni będących pocienionymi fragmentami soczewki, dzięki czemu może wysyłać bardziej skoncentrowaną wiązkę światła. Często zbudowana jest z warstwy rozpraszającej i skupiającej. Jej zaletą jest mniejsza grubość niż soczewki tradycyjnej, co ma szczególne znaczenie w przypadku soczewek o dużych średnicach. Ważną cechą soczewek Fresnela są zniekształcenia biegu promieni świetlnych powstające na krawędziach pierścienia, dlatego często są stosowane przy różnego rodzaju reflektorach. Skonstruował ją w 1822 r. Augustin Jean Fresnel (1788–1827) na podstawie publikacji Georges-Louis'a Leclerc de Buffon (1708–1788) z opisem tego wynalazku.

Prezentowana latarnia wyposażona została w czerwony filtr wewnątrz cylindrycznej soczewki Fresnela z białego szkła. Służyła więc jako oświetlenie na lewej burcie.

Leszek Kocela