Lustro wiszące

Lustro wiszące z pocz. XVIII w. ze względów stylistycznych jest przypisywane warsztatowi angielskich rzemieślników Jamesa Moore'a i Johna Gumley, dostawców na dwór królewski, którzy specjalizowali się w rzeźbionych meblach złoconych techniką gesso grosso.

Tafla zwierciadlana składa się z dwóch części o fazowanych krawędziach na obwodzie i w miejscu połączenia płyt (dla uniknięcia zniekształceń odbitych obrazów na ich styku). Głównym atutem, wyróżniającym je spośród innych luster jest jego oprawa - drewniana rama bogato rzeźbiona płaskorzeźbionymi motywami roślinnymi i pełnoplastycznymi elementami w układzie symetrycznym. Zasadniczy akcent dekoratorski położony został na bogato rzeźbione zwieńczenie z główką na tle palmety w szczycie flankowaną przez dwie antytetycznie woluty i nieco niżej ustawione ptasie głowy zwrócone do siebie dziobami. Boczne listwy ramy zdobione są rzeźbionymi zwojami długich liści akantu i reliefem na tle kratki. Dolna krawędź zamyka kompozycję wklęsło-wypukłym ornamentem z palmetą umieszczoną na osi. Wewnętrzna część obramowania wykonana z pasków zwierciadła obwiedziona drewnianą cienką listewką, zwiększa lustrzaną powierzchnię.

Analogicznie do pozostałych angielskich mebli z tego okresu zdobionych techniką gesso grosso, zachowanych w zbiorach wilanowskich, wysoki poziom artystyczny rzeźby podkreślają mistrzowsko rozłożone akcenty złocenia wskazujące na wyjątkową biegłość rzemieślników. Lustro rejestrowane jest wśród wyposażenia apartamentu ks. Izabeli Lubomirskiej w pałacu wilanowskim.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat angielski, apartament ks. Lubomirskiej, gesso grosso.