Konsola

Konsola, jedna z pary mebli [Wil.971/1 i Wil.971/2] reprezentujących wiele cech późnego baroku. Jest nim rzeźbiarskie ukształtowanie bryły, okazały marmurowy blat z profilowaną krawędzią i podtrzymujące go cztery masywne nogi wsparte na lwich łapach, połączone wiązaniem w kształcie niewielkiej półeczki. Mimo ciężkich elementów struktury mebel wyróżnia się elegancją i lekkością. Najszerszy i najcięższy element mebla - blat znajduje się na górze, kolejne, coraz węższe – poniżej, podstawa przy podłodze zajmuje jedynie połowę szerokości blatu.

Solidnemu oskrzynieniu z fartuchami zastosowane profilowanie nadało lekkość gzymsu; mocne, szersze u nasady nogi poprzez zestawienie dwóch przeciwstawnych krzywizn nabrały cech ornamentu okuciowego, osadzenie ich na lekko wspartych niewielkich lwich łapach zniwelowało ciężar całego mebla. Ważną rolę w tym procesie odgrywa dekoracja powierzchni: kolorystycznie zróżnicowana barwa czerwono-białego marmuru nadaje konsoli dostojeństwo. Fornir z orzecha włoskiego o naturalnej, wieloodcieniowej barwie ciepłego brązu dodaje elegancji. Blask złota dodają okucia na przednich narożnikach z popiersiami kariatyd w pióropuszach na głowach i na lwich łapach stanowiących zakończenia nóg. Szczególnym osiągnięciem projektanta jest wiązanie czterech nóg w postacie półeczki o finezyjnym kształcie, profilowanej krawędzi i intarsjowanej dekoracji blatu zawieszonej na delikatnych, zwiniętych, złoconych listwach dającej wrażenie unoszenia się w powietrzu.

Konsola sama w sobie jest ornamentem, zamykającym kompozycję ściany, na której zawisło zwierciadło. Jednak jej konstrukcja nie pozwala na samodzielną stabilizację, wymaga umocowania w ścianie masywnymi hakami. Notowana jest w Apartamencie ks. Lubomirskiej od końca XVIII w.

AK

wilanowska kolekcja, warsztat saski, apartamenty ks. Izabeli Lubomirskiej