Wolny Strzelec pieszy Le Chasseur à pied du Corp de franc-tireurs : Lieut: Colon: Grothus

Wolny Strzelec pieszy Le Chasseur à pied du Corp de franc-tireurs : Lieut: Colon: Grothus

Eustachy Grothus (1792-1858) powstania listopadowego był dowódcą podczas ochotniczego Batalionu Sandomierskich Strzelców Celnych. Oddział ten formowano w Radomiu i w Warszawie. Rozlokowany wzdłuż Wisły na południe od Warszawy batalion ten przyczynił się do powstrzymania prób zniszczenia mostu w stolicy przez wojska rosyjskie. Do najskuteczniejszych działań tej formacji należały: bitwa pod Firlejem 9 maja, gdzie wraz z 5. Pułkiem Piechoty Liniowej rozbił straż przednią gen. Cypriana Kreuza, bitwa pod Izbicą-Tarnogórą 12 maja i bitwa pod Wieprzowym Jeziorem, gdzie batalion stawił opór znaczniejszym siłom rosyjskim z korpusu gen. Teodora Rüdigera. W początkach sierpnia 1831 r. żołnierzy Grothusa przerzucono na lewy brzeg Wisły i oddano pod rozkazy gen. Samuela Różyckiego.

Grafika z cyklu Ubiory Wojska polskiego z roku 1831 wykonana na podstawie rysunków Jana Feliksa Piwarskiego (1794-1859 malarza i grafika, kustosza Gabinetu Rycin przy Uniwersytecie Warszawskim, profesora Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, uważanego za jednego z pierwszych polskich litografów. Piwarski był naocznym świadkiem zrywu powstańczego w Warszawie. Autorem ryciny jest Fryderyk Krzysztof Dietrich (1779-1847), grafik pochodzenia niemieckiego, od 1819 r. związany z Polską. Przez wiele lat prowadził w Warszawie wraz z synem sztycharnię, której prace ceniono za wysoki poziom artystyczny. Cały cykl obejmował 30 rycin, które Dietrich własnoręcznie kolorował z pomocą syna, później także sztycharza. Gazeta Warszawska z 1831 r. informowała, że "Pan Dietrich rozpoczął wydanie żądanych powszechnie za granicą wyobrażeń strojów naszego wojska”. Ryciny były sprzedawane u Antoniego Dal Trozza w Warszawie, zaś Dietrich dedykował je w dowód uszanowania generałowi Janowi Zygmuntowi Skrzyneckiemu.

Przejęto po Lubomirskich z Przeworska.

Lit: H. Widacka, Dietrichowie rytownicy warszawscy, Warszawa 1989.

dr Daniel Reniszewski