Konsolka ścienna

Konsola ścienna typu architektonicznego o kwadratoweym blacie z trzech stron obwiedzionym mocno profilowanym gzymsem, wspartym na płytkiej łukowato zamkniętej niszy, która w swej dolnej połowie całkowicie się spłaszcza. Przednią krawędź półki powyżej otworu niszy oraz dolną krawędź całej konsoli podtrzymują po trzy małe, prostokątne wsporniki. W pachach łuku niszy umieszczono dwie płaskorzeźbione sylwetki fantastycznych zwierząt, skrzydlatych smoków lub chimer. Wewnątrz niszy znajduje się popiersie starego mężczyzny, oddane w półpełnej rzeźbie. Pełnoplastycznie rzeźbiona głowa jest ustawiona na wprost. Twarz jest pociągła o rysach idealizowanych, o bujnym zaroście. Mężczyzna nosi niski, szeroki turban z brokatowej tkaniny zwieńczony u góry klejnotem w kształcie półksiężyca. Szyję starca otacza kołnierz we wzór romboidalnej kraty. Od dołu popiersie zamyka wieniec z winorośli.

Tego typu niewielkie elementy wyposażenia wywodzą się z klasycznego detalu architektonicznego, jakim jest wspornik. W architekturze element ten używany najczęściej parami lub w większej ilości służył do wspierania elementów poziomych jak belki, gzymsy, balkony. Konsolki służyły do eksponowania cennych przedmiotów niewielkich rozmiarów, jak porcelanowe figurki czy niewielkie naczynia. Większe konsole ścienne częstokroć służyły jako podpory pod zegary typu kartel.

Konsola formą i dekoracją nawiązuje do stylu renesansowego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza.

Konsola jest stylistycznie i warsztatowo spójna z konsolami o numerach inwentarzowych Wil.3239, Wil.3241 i Wil.3242.