Tablica odległości

Tablica odległości to bardzo praktyczne narzędzie sprzed czasów powszechnego stosowania map satelitarnych, pozwalające określić odległości od interesujących nas miejsc. Trójkątna kompozycja zamknięta jest trzema listami nazw miast, trzykrotnie jest to lista tych samych. Pomiędzy tak wyznaczonym trójkątem, gęsto ułożone są w niewielkich polach liczby;  przeprowadzenie prostopadłego punktu spotkania dwóch miejsc z list, daje informacje o odległości pomiędzy nimi. W tym przypadku, tablicy na XVIII-wiecznej rycinie, chodzi przede wszystkim o miasta niemieckie, ale także większe miasta europejskie. Znalazły się tu również dwie lokalizacje w Polsce, Poznań oraz Kraków (opisane jako Cracaw, Cracovia, in  Polen, oraz Posen, Posnania in Polen). Ciekawe, że w spisie nie znalazła się Warszawa, pełniąca wówczas rolę głównego miasta w Rzeczpospolitej, w którym rezydował król.  Autorem tego ciekawego i niewątpliwie wymagającego niezwykłej precyzji druku, był wskazany w tytule u góry kompozycji Matthaüs Seutter (1678-1757), działający w Augsburgu wydawca map i twórca globusów, uczeń wybitnego norymberskiego kartografa, Johanna Baptisty Homanna (1663-1724). W roku 1707 powrócił ze swoich nauk do rodzinnego miasta, aby otworzyć tu własne, działające z powodzeniem przedsiębiorstwo. Dowodem na osiągnięcie wysokich kwalifikacji w swojej dziedzinie jest fakt przyznania mu w roku 1731 tytułu cesarskiego kartografa z rąk Karola VI Habsburga (lata panowania 1711-1740). Nie inaczej możemy interpretować zapis odnoszący się do osoby wydawcy widniejący w górnej bordiurze: Matthaeum Seutter S.C.M.G. August, czyli Sacrae Caesareae Maiestatis Geographus.

Poza częścią funkcjonalną z tablicą informującą o odległościach, rycina składa się z części dekoracyjnej, figuralnej. Ukazana została na niej frygijska bogini Kybele, patronka płodności i urodzaju, siedząca w rydwanie zaprzężonym w dwa lwy. Zdobiąca jej głowę korona w kształcie murów miejskich wskazuje na jej rolę opiekunki miast, szczególnie obronnych. W tle, za jej rydwanem, widzimy trzy putta, które wykonują pomiary geodezyjne, wbijając kołki w miejsca odznaczone trzymaną przez nie miarką. Tuż obok, na ziemi, leży okrągły przyrząd, który zapewne powiązany jest z przedmiotem ryciny; być może jest to goniometr lub polimer. Były to jedne z pierwszych nowożytnych narzędzi pozwalających na pomiar kątów poziomych (goniometr) oraz poziomych i pionowych (polimer).