skróty po głównych elementach serwisu
strona główna strona główna
Zmień język na angielski EN
Zaloguj się
Powrót na poprzednią stronę
wyszukiwarka serwisu
zmień język naEN
treść serwisu

Filtry

Kolekcja

Kategoria 1

Tworzywo / materiał

Kategoria 1

Autor / wytwórca

Kategoria 1

Miejsce powstania / znalezienia

Kategoria 1

Typ dokumentacji

Kategoria 1

Technika

Kategoria 1

Rodzaj obiektu

Kategoria 1

Lokalizacja / status

Kategoria 1

Czas powstania / datowanie
Era
Era
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
Szukaj

Inne systemy periodyzacji:

Kategoria 1

Typ licencji

Kategoria 1

Liczba wyników:

Obiekty

0
lico obrazu

Chrzest Chrystusa

Grimaldi Giovanni Francesco

2. poł. XVII ?

Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

MPOLIN-M33

Ukrzyżowanie

grafika

Szwarc, Marek

1917

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

lico

św. Mikołaj

ikona

1800 — 1820

Muzeum – Zamek w Łańcucie

List od małżeństwa Felicji (Joanny) i Seweryna Trossów do pary lub grona przyjaciół (zwrot zbiorowy w nagłówku, w treści zwrot do osoby o imieniu Emil, także Guty). List musiał znaleźć się u Tadeusza Perla, przekazany mu przez adresatów głównych części listu ze względu na ostatnią część, od Seweryna Trossa, przeznaczoną dla samego Tadeusza Perla. Być może zresztą Perl mieszkał razem z całą grupą przyjaciół i właściwie był jednym z adresatów także pierwszych dowcipnych części. List na karcie tzw. czystej. Pierwsza strona listu została napisana na maszynie, druga – z bezpośrednim ciągiem dalszym treści części pierwszej listu – już odręcznie, po niej dopisek Felicji, pod nim ponownie część pisana przez Trossa. Pierwsza część listu na początku w sposób bardzo swobodny traktuje o intymnych relacjach Tadeusza Perla, zawiera też aluzje do hiszpańskiej wojny domowej, a później podnosi problematykę nasilającego się antysemityzmu w Polsce; mowa w nim także o przyjęciu chrztu przez Felicję Tross (przyjmującej na chrzcie imię na Joanna); część ta nie została ukończona i nadawca nie wysłał jej, i – jak wynika z treści – potem karta znaleziona przez Felicję, która rozpoczęła rozszerzanie listu. Odniosła się do uwag o jej chrzcie; dwukrotnie używając nazwiska Grynsztajn, odniosła się do Trossa – było to jego wcześniejsze nazwisko. Nie dysponujemy innymi szerszymi informacjami o publicyście, krytyku Sewerynie Trossie – biografie Trossa, jak również jego żony, funkcjonują w literaturze wyłącznie w kontekście ich późniejszych losów zagładowych. Opisał je m.in. Czesław Miłosz w „Roku myśliwego”: uciekli z Warszawy na początku wojny, przebywali w Wilnie w domu rodzinnym Miłoszów, później w getcie wileńskim, następnie uciekli z niego i uzyskawszy pomoc od Andrzeja Miłosza, zostali przetransportowani do Warszawy, tu ukrywani przez Miłoszów, zginęli w trakcie powstania warszawskiego. Przedwojenna publicystyka Trossa jest często przywoływana w m.in. literaturze historycznofilmowej. W liście, w części Felicji Tross, mowa m.in. o ich wspólnym przyjacielu Zdzisławie, przebywającym w Grudziądzu, ważnym w dwudziestoleciu międzywojennym (i nie tylko) mieście garnizonowym (nawiasem mówiąc, wskazany przez nią adres Zdzisława w centrum miasta to bardzo bliskie sąsiedztwo bodaj najważniejszego budynku stanowiącego w Grudziądzu materialny ślad historii tutejszej społeczności żydowskiej: znajdującego się przy skrzyżowaniu ulic Mickiewicza i Sienkiewicza gmachu, który został wybudowany dla Żydowskiego Zakładu dla Sierot fundacji Lachmana, a od okresu dwudziestolecia międzywojennego, wykupiony przez władze miasta, pełnił rolę drugiego ratusza). Zdzisław jest na pewno wojskowym i obraca się w gronie wysokich rangą wojskowych (skoro mowa o Edwardzie Rydzu-Śmigłym).W części listu dla Perla Tross prosi o artykuł do ,,Głosu Gospodarczego'' dotyczący, jak można się domyślać, sytuacji po częściowym lub całkowitym (nie znamy dokładnej daty listu) zajęciu Czech i Moraw przez Niemcy, być może jednak poważne wydarzenia polityczne, o których pisze Tross, to np. koniec wojny w Hiszpanii (w marcu 1939)? W ostatnim dopisku Tross informuje o aresztowaniu wspólnego przyjaciela Mieczysława – osoby wspominanej w innej korespondencji, także adresata niektórych listów. Pełna treść: Drodzy przyjaciele z Paryża. Ratujcie Tadzia. To pierwsze. Nieborak wpadł w ręce wytrawnego „kurwiszona” z hiszpańskim „syfem”, która żyłuje go jak może, pozbawia możliwości jedzenia obiadów, naraża na śmierć głodową. Dajcie spokój – za jeną głupią pindę, choćby nawet z Marokka nie warto przecież tyle płacić. Chyba, że byłaby to wytrawna falangistka, członkini bojowego oddziału gen. Franco czy t[emu] p[odobne]. Ale po to jechać do Paryża, żeby „bulić” na lada „babsko” 30 obiadów – to stanowczo przesada. Źle się Tadziem opiekujesz drogi Emilu. Zafasuj mu lepiej jakąś miłą Francuzeczkę, aby chłopiec nauczył się po francusku, aby skorzystał nieco ze swego pobytu w kraju „demokracji i wolności” – a Ty mu raisz tymczasem jakąś tam Hiszpankę z Tangeru czy Marokka. Tadzio to jest przecież solidny mieszczuch, przyzwyczajony jest do regularnego obiadku, śniadanka i dupci[,] nocniczka pod łóżkiem – a tu nagle robicie z niego cygana, birbanta czy bon viveura. Rozumiem, że sytuacja jest przykra, że trudno w obecnej chwili liczyć na jakieś przyjemne przemiany polityczne czy duchowe – ale przecież są jeszcze przyzwoite dupy w Paryżu? Więc po co Tadziowi swatacie kosztowne wywłoki? W każdym razie jestem szczerze zadowolony, że wasze ponure nastroje uległy zmianom. Już teraz Tadzio na pewno nie będzie za Baudelairem przyzywał śmierci, nie będzie prowadzić ponurego żywotu mizantropa. Na to nie trzeba było wyjeżdżać z Warszawy do Paryża. Na ul. Chłodnej można było doskonale czytać francuskich fin de siecle-istów i oddawać się dekadenckim nastrojom, szczególnie aktualnym w tak przyjemnej koniunkturze politycznej jak obecna. Z tymi Żydami, o których Tadzio pisał[,] to nie było tak strasznie, jak on to przedstawił. Były trupy – ale nie tyle. Może 5 – 1o. Ale nie dziesiątki czy setki. Mimo wszystko sytuacja Żydów w Polsce nie jest najlepsza. Ozon przygotowuje obecnie specjalne ustawy antyżydowskie. Żydów podzieli się na 4 kategorie. Do I[-]ej, mającej pełne prawa obywatelskie, będą należeć kombatanci, uczestnicy walk o niepodległość oraz neofici, którzy przyjęli chrzest przez 1926. Do II[-]giej (ograniczone prawa obywatelskie) – ci, którzy otrzymali krzyże zasługi itp. odznaczenia. Do III[-]ciej zrodzeni z Żydów, zamieszkałych w Polsce od czasów zamierzchłych. IV kategoria zostanie pozbawiona całkowicie praw. Są to Żydzi, którzy osiedlili się w Polsce na skutek ograniczenia praw Żydów w Rosji (1878 r.). Jednym słowem plotki niewesołe. Podobne przyjemności nie czekają Was jeszcze na razie w Paryżu. Choć to też nastąpi [to zdanie dopisane odręcznie]. A propos żydów i nieżydów… Felicja od niedzieli już jest Joanna. Pokropiono ją [od tego miejsca – drugiej strony – treść zapisana odręcznie] i chodzi dumna, jakby ją nie wiem, co za szczęście spotkało. Zapomina, że procenty z tego czynu mieć będą dopiero jej wnuki. [obok dopisek zielonym piórem Felicji:] (???) W każdym bądź razie nie jest wesoło. Byłbym b. szczery, gdybym powiedział, że jest b. smutno. I dlatego szczerze Wam zazdroszczę, z [tu ta część listu urywa się] Hallo! Tu Felka. Przypadkiem znalazłam list tego skurwysyna Trossa w szufladzie i dopisuję parę słów. Jestem co prawda Joanna, ale wcale nie chodzę dumna z tego powodu. Grynsztajn pisze o tem, żeby zapełnić kawałek papieru. W ogóle do tego faktu nie przywiązuję żadnej wagi i nie myślę przy tem ani o sobie, ani o swoich wnukach. Co w Warszawie, to Wam Grynsztajn napisał. W Grudziądzu też nic specjalnie ciekawego poza tem, że Zdzisław chodzi na rauty z m[arszałkiem] Rydzem Śmigłym i zdaje się, że się tem przejmuje. Skrobnijcie do niego. Grudziądz, Sienkiewicza 9 m. 5. Życzę Wam powodzenia i dobrego humoru. W Warszawie jest raczej smutno. Całuję Tadzia i powiedzcie mu, że mi niesłychanie brakuje [go]w Warszawie. Myślę, że on to należycie zrozumie. Całuję Ciebie i Gutę i mimo, że Joanna – pozostaję zawsze oddana i kochająca Ruda Felka Teraz znów ja – Tross. „Moja” sekretarka Felka napisała Wam od siebie – a teraz ja dalej swoje… Przestaje on[a] już być moją sekretarką, bo u nas w biurze nie zatrudnia się mężatek… Do Tadzia: Najbliższy numer „Gł. Gosp.” poświęcony będzie perturbacjom gospod. wywołanym ostatnimi wypadkami politycznymi. Napisz jakiś artykuł na ten temat i odpowiednio dobierz zgodny z tym zagadnieniem przegląd prasy. Dlaczego kretynie nie piszesz do „Naszego Przeglądu”. Z ostatniej chwili: Dowiedziałem się przed chwilą, że siedzi Mietek Bibr. Przedwczoraj go wzięli… Dlaczego – jeszcze nie wiem. (Nie mów nic o tym Belusi [?]).

List do Emila Rosensteina, Gustawy Rosenstein (?) i Tadeusza Perla

Tross, Seweryn

1938 — 1939

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

łyżka chrzcielna - ujęcie z dołu; Łyżka wazowa, zwana łyżką chrzcielną. Czerpak o kształcie półkuli, zamknięty płytką wklęsłą z wysokim na 6 mm kołnierzem zaakcentowanym podwójną linią poziomego żłobienia. W bocznej części szeroki wylew, w obrębie którego kołnierz jest wypłaszczony lecz kontynuowane jest żłobienie. Wylew w dolnej części podkreślony wypukłością w formie małżowiny o kształcie leżącej litery C, ze zgrubieniami na końcówkach ozdobionych listkiem i symetrycznie do końcówek umieszczoną chrząstką. Pod kołnierzem ryty i wypełniony puncowaniem ornament składający się z motywów muszli i małżowin, od których wyprowadzony jest ku dołowi rysunek ozdobnych, postrzępionych i wygiętych linii o charakterze roślinno-rocaillowym, wykonany puncyną. Do bocznej części pod kołnierzem przylutowane są symetrycznie dwa półokrągłe pręty łączące się dalej ze sobą, a następnie ponownie rozchodzące by ująć srebrną tulejkę długości 3,3 cm, do której są przylutowane. Końcówki prętów zarówno od strony czerpaka, jak i tulejki są delikatnie wygięte na zewnątrz. Nieco rozszerzająca się, zakończona podwójnym pierścieniem tulejka stanowi oprawę drewnianej rękojeści łyżki, w dolnej części o przekroju okrągłym z pierścieniem na początku i w środku, a następnie poszerzonej i wyprofilowanej na kształt soczewki. Na zakończeniu rączki srebrna owalna zawieszka.

Łyżka chrzcielna

Timm Johann Friedrich 1728-1782

1748 — 1782

Muzeum Narodowe w Szczecinie

lico teczki

Teczka rysunkowa z dwoma pracami plastycznymi Stanisława Gustawa Kramsztyka

Kramsztyk, Stanisław Gustaw

1930 — 1941

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

lico

Serweta

nieznany

1. ćwierć XX wieku

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

lico obrazu

Tankred i Klorynna

nieznany

XVII/XVIII

Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie

Biskup Otto z Bambergu - Ujęcie z przodu; Rzeźba wykonana jest w jednym bloku piaskowca. Przedstawia pełnoplastycznie opracowaną postać w stroju biskupa stojącego na płaskorzeźbionej przyściennej konsoli. Biskup na głowie nosi niską mitrę. Narzucony na ramiona płaszcz spięty jest czterolistną zapinką dekorowaną przedstawieniem gryfa. W zgiętych w łokciu rękach trzyma: w prawej panniselus, w lewej księgę lub fragment budowli (kształt o nieczytelnej formie). Powierzchnia szat w górnej partii rzeźby gładka, poniżej rąk, modelowana światłocieniowo równoległymi rurkowatymi fałdami. Przednia część konsoli zdobiona przedstawieniem siedzącej pary, której towarzyszą – ukazane na ściankach bocznych - postaci niewiasty i mężczyzny. Poniżej pary herb z motywem gryfa, na bokach konsoli liście winnej latorośli. Od dołu konsola zawiera przedstawienie głowy Lewiatana o otwartej paszczy. Stan dobry. Liczne obtłuczenia kamienia zwłaszcza w partii twarzy biskupa.

Biskup Otto z Bambergu

nieznany warsztat pod wpływem sztuki Nadrenii

około 1360 — 1370

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Szopka kolędnicza. Dach dwuspadowy. Na poszyciu dachu figurki trzech drewnianych kolorowych ptaszków. W szopce znajduje się 9 figurek drewnianych przedstawiających postaci ludzkie i żłóbek oraz figurki: osła, wołu i baranka. Pośrodku szopki stoi żłóbek z Dzieciątkiem, po lewej stronie postać Matki Boskiej (wys. 22 cm), po prawej – postać św. Józefa (wys. 22 cm). Za żłóbkiem z tyłu postać Anioła (wys. 21 cm). Przed żłóbkiem figurka przedstawiająca baranka. Z lewej strony wzdłuż ściany figurki trzech króli. Pierwszy król (wys. 16 cm) – murzyn, trzyma w rękach złotą kulę, drugi (wys. 21,5 cm) – złoty domek, trzeci (wys. 22 cm) – złotą księgę. Z prawej strony wzdłuż ściany znajdują się: mężczyzna (wys. 23 cm) w lewej ręce trzymający laskę, a w prawej worek, kobieta (wys. 21 cm) z kurą w rękach oraz – pomiędzy figurkami wołu i osiołka, postać mężczyzny grającego na trąbce. Figurki z drewna lipowego, polichromowane.

Szopka

Adamski, Tadeusz

1978

Muzeum Narodowe w Lublinie

Znaleziono 19 obiektów

zobacz wszystkie obiekty

Kolekcje

12
zobacz wszystkie

Ścieżki edukacyjne

6
zobacz wszystkie

Brak wyników

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
asd