skróty po głównych elementach serwisu
strona główna strona główna
Zmień język na angielski EN
Zaloguj się
Powrót na poprzednią stronę
wyszukiwarka serwisu
zmień język naEN
treść serwisu

Filtry

Kolekcja

Kategoria 1

Tworzywo / materiał

Kategoria 1

Autor / wytwórca

Kategoria 1

Miejsce powstania / znalezienia

Kategoria 1

Typ dokumentacji

Kategoria 1

Technika

Kategoria 1

Rodzaj obiektu

Kategoria 1

Lokalizacja / status

Kategoria 1

Czas powstania / datowanie
Era
Era
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
Szukaj

Inne systemy periodyzacji:

Kategoria 1

Typ licencji

Kategoria 1

Liczba wyników:

Obiekty

0
List od małżeństwa Felicji (Joanny) i Seweryna Trossów do pary lub grona przyjaciół (zwrot zbiorowy w nagłówku, w treści zwrot do osoby o imieniu Emil, także Guty). List musiał znaleźć się u Tadeusza Perla, przekazany mu przez adresatów głównych części listu ze względu na ostatnią część, od Seweryna Trossa, przeznaczoną dla samego Tadeusza Perla. Być może zresztą Perl mieszkał razem z całą grupą przyjaciół i właściwie był jednym z adresatów także pierwszych dowcipnych części. List na karcie tzw. czystej. Pierwsza strona listu została napisana na maszynie, druga – z bezpośrednim ciągiem dalszym treści części pierwszej listu – już odręcznie, po niej dopisek Felicji, pod nim ponownie część pisana przez Trossa. Pierwsza część listu na początku w sposób bardzo swobodny traktuje o intymnych relacjach Tadeusza Perla, zawiera też aluzje do hiszpańskiej wojny domowej, a później podnosi problematykę nasilającego się antysemityzmu w Polsce; mowa w nim także o przyjęciu chrztu przez Felicję Tross (przyjmującej na chrzcie imię na Joanna); część ta nie została ukończona i nadawca nie wysłał jej, i – jak wynika z treści – potem karta znaleziona przez Felicję, która rozpoczęła rozszerzanie listu. Odniosła się do uwag o jej chrzcie; dwukrotnie używając nazwiska Grynsztajn, odniosła się do Trossa – było to jego wcześniejsze nazwisko. Nie dysponujemy innymi szerszymi informacjami o publicyście, krytyku Sewerynie Trossie – biografie Trossa, jak również jego żony, funkcjonują w literaturze wyłącznie w kontekście ich późniejszych losów zagładowych. Opisał je m.in. Czesław Miłosz w „Roku myśliwego”: uciekli z Warszawy na początku wojny, przebywali w Wilnie w domu rodzinnym Miłoszów, później w getcie wileńskim, następnie uciekli z niego i uzyskawszy pomoc od Andrzeja Miłosza, zostali przetransportowani do Warszawy, tu ukrywani przez Miłoszów, zginęli w trakcie powstania warszawskiego. Przedwojenna publicystyka Trossa jest często przywoływana w m.in. literaturze historycznofilmowej. W liście, w części Felicji Tross, mowa m.in. o ich wspólnym przyjacielu Zdzisławie, przebywającym w Grudziądzu, ważnym w dwudziestoleciu międzywojennym (i nie tylko) mieście garnizonowym (nawiasem mówiąc, wskazany przez nią adres Zdzisława w centrum miasta to bardzo bliskie sąsiedztwo bodaj najważniejszego budynku stanowiącego w Grudziądzu materialny ślad historii tutejszej społeczności żydowskiej: znajdującego się przy skrzyżowaniu ulic Mickiewicza i Sienkiewicza gmachu, który został wybudowany dla Żydowskiego Zakładu dla Sierot fundacji Lachmana, a od okresu dwudziestolecia międzywojennego, wykupiony przez władze miasta, pełnił rolę drugiego ratusza). Zdzisław jest na pewno wojskowym i obraca się w gronie wysokich rangą wojskowych (skoro mowa o Edwardzie Rydzu-Śmigłym).W części listu dla Perla Tross prosi o artykuł do ,,Głosu Gospodarczego'' dotyczący, jak można się domyślać, sytuacji po częściowym lub całkowitym (nie znamy dokładnej daty listu) zajęciu Czech i Moraw przez Niemcy, być może jednak poważne wydarzenia polityczne, o których pisze Tross, to np. koniec wojny w Hiszpanii (w marcu 1939)? W ostatnim dopisku Tross informuje o aresztowaniu wspólnego przyjaciela Mieczysława – osoby wspominanej w innej korespondencji, także adresata niektórych listów. Pełna treść: Drodzy przyjaciele z Paryża. Ratujcie Tadzia. To pierwsze. Nieborak wpadł w ręce wytrawnego „kurwiszona” z hiszpańskim „syfem”, która żyłuje go jak może, pozbawia możliwości jedzenia obiadów, naraża na śmierć głodową. Dajcie spokój – za jeną głupią pindę, choćby nawet z Marokka nie warto przecież tyle płacić. Chyba, że byłaby to wytrawna falangistka, członkini bojowego oddziału gen. Franco czy t[emu] p[odobne]. Ale po to jechać do Paryża, żeby „bulić” na lada „babsko” 30 obiadów – to stanowczo przesada. Źle się Tadziem opiekujesz drogi Emilu. Zafasuj mu lepiej jakąś miłą Francuzeczkę, aby chłopiec nauczył się po francusku, aby skorzystał nieco ze swego pobytu w kraju „demokracji i wolności” – a Ty mu raisz tymczasem jakąś tam Hiszpankę z Tangeru czy Marokka. Tadzio to jest przecież solidny mieszczuch, przyzwyczajony jest do regularnego obiadku, śniadanka i dupci[,] nocniczka pod łóżkiem – a tu nagle robicie z niego cygana, birbanta czy bon viveura. Rozumiem, że sytuacja jest przykra, że trudno w obecnej chwili liczyć na jakieś przyjemne przemiany polityczne czy duchowe – ale przecież są jeszcze przyzwoite dupy w Paryżu? Więc po co Tadziowi swatacie kosztowne wywłoki? W każdym razie jestem szczerze zadowolony, że wasze ponure nastroje uległy zmianom. Już teraz Tadzio na pewno nie będzie za Baudelairem przyzywał śmierci, nie będzie prowadzić ponurego żywotu mizantropa. Na to nie trzeba było wyjeżdżać z Warszawy do Paryża. Na ul. Chłodnej można było doskonale czytać francuskich fin de siecle-istów i oddawać się dekadenckim nastrojom, szczególnie aktualnym w tak przyjemnej koniunkturze politycznej jak obecna. Z tymi Żydami, o których Tadzio pisał[,] to nie było tak strasznie, jak on to przedstawił. Były trupy – ale nie tyle. Może 5 – 1o. Ale nie dziesiątki czy setki. Mimo wszystko sytuacja Żydów w Polsce nie jest najlepsza. Ozon przygotowuje obecnie specjalne ustawy antyżydowskie. Żydów podzieli się na 4 kategorie. Do I[-]ej, mającej pełne prawa obywatelskie, będą należeć kombatanci, uczestnicy walk o niepodległość oraz neofici, którzy przyjęli chrzest przez 1926. Do II[-]giej (ograniczone prawa obywatelskie) – ci, którzy otrzymali krzyże zasługi itp. odznaczenia. Do III[-]ciej zrodzeni z Żydów, zamieszkałych w Polsce od czasów zamierzchłych. IV kategoria zostanie pozbawiona całkowicie praw. Są to Żydzi, którzy osiedlili się w Polsce na skutek ograniczenia praw Żydów w Rosji (1878 r.). Jednym słowem plotki niewesołe. Podobne przyjemności nie czekają Was jeszcze na razie w Paryżu. Choć to też nastąpi [to zdanie dopisane odręcznie]. A propos żydów i nieżydów… Felicja od niedzieli już jest Joanna. Pokropiono ją [od tego miejsca – drugiej strony – treść zapisana odręcznie] i chodzi dumna, jakby ją nie wiem, co za szczęście spotkało. Zapomina, że procenty z tego czynu mieć będą dopiero jej wnuki. [obok dopisek zielonym piórem Felicji:] (???) W każdym bądź razie nie jest wesoło. Byłbym b. szczery, gdybym powiedział, że jest b. smutno. I dlatego szczerze Wam zazdroszczę, z [tu ta część listu urywa się] Hallo! Tu Felka. Przypadkiem znalazłam list tego skurwysyna Trossa w szufladzie i dopisuję parę słów. Jestem co prawda Joanna, ale wcale nie chodzę dumna z tego powodu. Grynsztajn pisze o tem, żeby zapełnić kawałek papieru. W ogóle do tego faktu nie przywiązuję żadnej wagi i nie myślę przy tem ani o sobie, ani o swoich wnukach. Co w Warszawie, to Wam Grynsztajn napisał. W Grudziądzu też nic specjalnie ciekawego poza tem, że Zdzisław chodzi na rauty z m[arszałkiem] Rydzem Śmigłym i zdaje się, że się tem przejmuje. Skrobnijcie do niego. Grudziądz, Sienkiewicza 9 m. 5. Życzę Wam powodzenia i dobrego humoru. W Warszawie jest raczej smutno. Całuję Tadzia i powiedzcie mu, że mi niesłychanie brakuje [go]w Warszawie. Myślę, że on to należycie zrozumie. Całuję Ciebie i Gutę i mimo, że Joanna – pozostaję zawsze oddana i kochająca Ruda Felka Teraz znów ja – Tross. „Moja” sekretarka Felka napisała Wam od siebie – a teraz ja dalej swoje… Przestaje on[a] już być moją sekretarką, bo u nas w biurze nie zatrudnia się mężatek… Do Tadzia: Najbliższy numer „Gł. Gosp.” poświęcony będzie perturbacjom gospod. wywołanym ostatnimi wypadkami politycznymi. Napisz jakiś artykuł na ten temat i odpowiednio dobierz zgodny z tym zagadnieniem przegląd prasy. Dlaczego kretynie nie piszesz do „Naszego Przeglądu”. Z ostatniej chwili: Dowiedziałem się przed chwilą, że siedzi Mietek Bibr. Przedwczoraj go wzięli… Dlaczego – jeszcze nie wiem. (Nie mów nic o tym Belusi [?]).

List do Emila Rosensteina, Gustawy Rosenstein (?) i Tadeusza Perla

Tross, Seweryn

1938 — 1939

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Kury i koguty - ujęcie z przodu; Kompozycja w układzie poziomym. W części górnej rytmicznie rozlokowane, ciasno stłoczone, nagie sylwetki ludzkie z głowami kur i kogutów. Postacie kur białe, kogutów czerwone. Postacie są zgromadzone w dwóch symetrycznych grupach i zwrócone w stronę centralnie umieszczonego, czerwonego prasołu (prawosławny ołtarz). W części dolnej wydłużony prostokąt, w układzie horyzontalnym utworzony z jasnoczerwonej meandrującej wstęgi na czarnym tle . Tło przedstawienia gęsto wypełnione rytmicznymi układami jajek, u góry białych, w partiach dolnych białych i czerwono-brązowych.

Kury i koguty

Sobczyk, Marek

1989 — 1990

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Ryszard Górecki. Duszpasterstwo na współczesnym polu walki - ujęcie z boku; Obłożony w foliową koszulkę obiekt-książka. Na frontowej stronie czarnej okładki okładce od góry białe napisy: nazwisko autora (RYSZARD GÓRECKI), fotografia z pola bitwy (na pierwszym planie dwaj żołnierze czytający Biblię, w tle kawalkada czołgów sunących przez rozmokłe, częściowo zaśnieżone pole), poniżej zdjęcia: tytuł publikacji (DUSZPASTERSTWO NA WSPÓŁCZESNYM POLU WALKI) i logo wydawnictwa Niewidzialny Znak. Na grzbiecie od góry: tytuł publikacji, nazwisko autora i logo wydawnictwa.

Ryszard Górecki. Duszpasterstwo na współczesnym polu walki

Górecki, Ryszard

2008

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Krucyfiks

Krucyfiks

XVIII wiek

Muzeum – Zamek w Łańcucie

płaskorzeźba ołtarzowa - ujęcie z przodu; Płaskorzeźbiona płyta o kształcie stojącego prostokąta przedstawia scenę figuralną pod krzyżem na tle skalistego pejzażu. Przekątna obrazu biegnącą od lewego górnego narożnika porządkuje pole obrazowe na dwie trójkątne kompozycje. Lewą stronę wypełnia piętrząca się grupa sześciu postaci ukazanych po dwie osoby jedne za drugimi. Na pierwszym planie widoczne jest poziomo ułożone na chuście ciało Chrystusa noszące ślady męki i klęcząca przy nim jego matka - Maria. Obok widoczna jest leżąca na ziemi korona cierniowa. Za nimi stoją Józef z Arymatei trzymający ramię Chrystusa i Jan. Kompozycję wieńczą dwie Marie składające dłonie w geście modlitwy. Szaty postaci są dekoracyjnie marszczone i obficie złocone. Po przeciwnej stronie polichromowanej w barwach ziemi, na tle piętrzących się skał porośniętych darnią, stoi Nikodem. Swą prawą dłonią trzyma wysoką drabinę opartą o pusty krzyż. Pozioma belka krzyża wychodzi poza obręb płyty, stykając się z jej górną krawędzią.

Opłakiwanie

płaskorzeźba ołtarzowa

warsztat szczeciński

1510 — 1520

Muzeum Narodowe w Szczecinie

figura ołtarzowa - ujęcie z przodu; Kobieca figura stojąca frontalnie na wielobocznej podstawie, polichromowana. Przedstawia młodą szczupłą kobietę ubraną w długą suknię o wąskiej talii i obszerny, gęsto marszczony płaszcz zarzucony na jej prawe ramię i luźno przełożony wokół figury do przodu. Podłużną jasną twarz o pełnych rysach okala fryzura gęstych włosów upiętych nisko szerokimi pasmami do tyłu. Na głowie szeroka obręcz korony dekorowana złoconymi guzami. Lewe przedramię figury nie zachowało się.

Święta

figura ołtarzowa

nieznany

1515 — 1520

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Tronująca Madonna z Dzieciątkiem - ujęcie z przodu; Maria o drobnej, smukłej sylwetce siedzi frontalnie na tronie o lekko podwyższonych bokach. Dłonią podtrzymuje dziecko ułożone w pozycji siedzącej z lekko podkurczonymi nogami i usytuowane na jej lewym kolanie. Postaci ubrane są w długie tuniki opadające podłużnymi wąskimi fałdami rytmicznie różnicującymi powierzchnię szat. Figura o drążonym odwrociu została opracowana jako przyścienna. Powierzchnia rzeźby jest uszkodzona, zwłaszcza w partii twarzy Marii; nosi liczne ślady po owadach. Głowa Jezusa i prawa ręka Marii nie zachowały się. Pozostałości polichromii widoczne są w zagłębieniach rzeźby.

Tronująca Madonna z Dzieciątkiem

warsztat zachodniopomorski

około 1260

Muzeum Narodowe w Szczecinie

pieta - ujęcie z przodu; Rzeźba o pionowej kompozycji przedstawia dwufigurową grupę: Marię trzymającą martwe ciało Chrystusa. Sylwetka Marii ukazana frontalnie wsparta jest na kamiennym zboczu porośniętym darnią widocznym po bokach i poniżej postaci. Twarz o zaokrąglonych policzkach otacza falująca fryzura długich włosów. Głowę okrywa długi marszczony welon. Obszerny płaszcz nałożony na suknię o długich szerokich rękawach zagina się tworząc głębokie, światłocieniowe fałdowania i szerokie płaszczyzny na krawędziach. Ciało Chrystusa o nieco pomniejszonych proporcjach oddane jest naturalistycznie. Wsparte na kolanie matki osuwa się diagonalnie od jej prawej dłoni podtrzymującej głowę syna, ku lewej nisko opuszczonej i podpierającej tors tuż poniżej ciętej w szeroko rany w boku. Dłońmi oraz wysuniętym do przodu i ustawionym nieco wyżej swym prawym kolanem podtrzymuje osuwające się diagonalnie martwe ciało Chrystusa o pomniejszonych proporcjach.

Pieta

warsztat szczeciński

około 1520

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Alegoria Prawa i Łaski - ujęcie z przodu; Na pierwszym planie ukazany został nagi, osłonięty jedynie skąpą draperią mężczyzna, siedzący na tumbie pod drzewem ulistnionym po prawej stronie i uschniętym po lewej, składajacy dłonie w geście modlitwy. Obok niego stoją dwaj prorocy: po lewej Izajasz w długiej błękitnej tunice i narzuconym na nią białym płaszczu, po prawej Jan Chrzciciel odziany w skórę i czerwony płaszczu, z księgą w ręce. Za Izajaszem na tle pejzażu przedstawiono sceny ze Starego Testamentu: Mojżesza z tablicami przykazań, Adama i Ewę, historię węża miedzianego, a także sarkofag ze szkieletem, a za Janem Chrzcicielem sceny związane z historią Odkupienia: Marię w momencie wcielenia, ku której spływa z niebios Dzieciątko z krzyżem, Jezusa Ukrzyżowanego, Baranka Paschalnego oraz Zmartwychwstającego Chrystusa depczącego Śmierć i Szatana.

Alegoria Prawa i Łaski

nieznany malarz pomorski

około 1567 — 1600

Muzeum Narodowe w Szczecinie

puszka na komunikanty - ujęcie z przodu; Naczynie na komunikanty o cylindrycznym kształcie wsparte na niskiej wysklepionej stopie z rytym ornamentem okuciowym. Profilowana przepaska dzieli korpus na dwie części; w górnej wygrawerowana została inskrypcja fundacyjna oraz herb fundatora. Dolny i górny brzeg korpusu jest zdobiony delikatnym, rytowanym ornamentem ciągłym z motywem liści akantu. Widoczny fragment grawerowanego napisu GREGER MVNDINVS.

Puszka na komunikanty

nieznany złotnik szczeciński

1615

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Znaleziono 35 obiektów

zobacz wszystkie obiekty

Kolekcje

20
zobacz wszystkie

Ścieżki edukacyjne

6
zobacz wszystkie

Brak wyników

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
asd